Interwencja kryzysowa

     Interwencja kryzysowa jest podejściem stworzonym przez Burl’a Gilliand’a. Był on weteranem II wojny światowej i wojny koreańskiej, a potem nauczycielem, psychologiem szkolnym, terapeutą , profesorem uniwersytetu.

     Interwencja kryzysowa nie jest terapią.

     Jest to działanie w przypadku postrzegania przez klienta drastycznego problemu, pomoc w sytuacji zburzenia równowagi życiowej. Głównym celem interwencji jest przywrócenie równowagi danej osoby oraz pomoc jej w powrocie do normalnego, codziennego funkcjonowania.

     Interwencja kryzysowa jest formą oddziaływania krótkoterminowego, koncentrującą się na szerokim zakresie zjawisk, mogących mieć wpływ na równowagę emocjonalną jednostki, rodziny i grupy. Jest to zespół interdyscyplinarnych, profesjonalnych, celowych i skoordynowanych oddziaływań, wykorzystujących zasoby klienta kryzysowego, jego naturalnego otoczenia społecznego oraz instytucji pomagających, których celem jest ułatwienie odzyskania przezeń równowagi wewnętrznej i poczucia sprawczości oraz rozwiązania problemu /problemów/ stanowiących podłoże doświadczenia kryzysowego. Odbiorcą tych działań mogą być zarówno jednostki jak i grupy oraz całe społeczności.

Cechy interwencji kryzysowej:

• Natychmiastowość podejmowanych działań.
• Intensywność kontaktu.
• Koncentracja na „tu i teraz”.
• Ograniczenie czasowe.
• Działanie strukturowane, dyrektywne.

Interwencja kryzysowa jest działaniem podejmowanym w następujących sytuacjach (m.in.):

• próba samobójcza lub śmierć samobójcza,
• nagła śmierć bliskiej osoby,
• wypadek lub uraz,
• bycie świadkiem czyjegoś wypadku,
• doświadczanie przemocy (jednorazowe lub stałe),
• bycie świadkiem przemocy.

Działania interwencyjne podejmowane są przez większość psychologów w poradni. Systematycznie pomoc w postaci interwencji kryzysowej jest prowadzona psychologa Danutę Hałasiewicz-Tokarską, która ukończyła studia z zakresu „Poradnictwa i Interwencji Kryzysowej”.